Wie de Bretonse scene al even volgt, kent natuurlijk de naam van het Instituut Guichen. Ze zijn met z’n tweeën: Fred en Jean-Charles. Ooit traden ze op als “Ar Re Yaouank” (= Les Jeunes”, ze hadden een kwarten dat hun naam droeg en zijn al ruim 35 jaar betrokken bij alles wat folk en folkrock in Bretagne aangaat en belangrijk is. Sinds een tiental jaren gaan ze elk hun weg en zo komt het dat we met deze live-plaat van J-C, de gitarist van het duo, nu toe zijn aan zijn vijfde soloplaat.

Die werd vorig jaar opgenomen op het Festival Interceltique de Lorient, iets waar ik dit jaar absoluut naartoe wilde, maar omwille van de intussen al te gekende redenen niet geraak. Vorig jaar was er dus wel dat festival en de meester-gitarist, die J-C is, kwam helemaal in zijn eentje die grote tent veroveren. Want dat was het wel: een hele veroveringstocht, waarbij je heel goed kon beleven dat de man niet tevreden zou zijn, als niet de hele tent -en geloof me, die is redelijk groot- uit haar dak zou gaan. Die intentie kun je trouwens afleiden uit wat hij half in de micro tegen het publiek zegt, terwijl hij zijn gitaar aan het stemmen is: hij heeft het over onbreekbare snaren, die een kristalhelder geluid moeten geven, zelfs wanneer hij ze letterlijk begint te martelen.

Nu, in je eentje met je gitaar een hele tent meekrijgen, het is niet iedereen gegeven, maar, als je de energie meet, die de man uitstraalt, als je oog en oor hebt voor zijn ongelooflijk technisch vermogen, dan kun je eigenlijk maar aan één andere kerel denken. Richard Thompson, die kan dat ook en ik durf hier en nu te beweren dat Guichen niet of nauwelijks voor Thompson moet onderdoen. Wat de prestatie nog straffer maakt, is dat alles puur instrumentaal is, op het afsluitende “Bro Gozh Ma Zadoù”na, het Bretonse nationale volkslied, waarvoor zangeres en violiste Claire Mocquard mee kwam spelen en zingen, niet op dat festivalpodium, maar in de studio.

De overige nummers kwamen allemaal uit de koker van Guichen zelf, die ruim veertig minuten lang bewijst dat hij werkelijk alles kan spelen. Bij hem komen melodie en ritme gelijktijdig uit dezelfde gitaar, hij kan slaan en zalven binnen dezelfde minuut en hij kan verdorie zelfs de harmonie bij de melodie spelen. Dat is weinigen gegeven en het zal u dan ook niet verbazen dat het publiek al vanaf het derde nummer meer dan enthousiast meedoet, wat het live-gehalte van de CD nog een trapje hoger doet belanden. Traditie gekoppeld aan milde innovatie, dat is wat er op het menu staat: J-C smokkelt her en der pure rock in zijn van nature traditionele nummers, hij durft op tijd en stond een stukje citeren uit heuse hits en tovert zo zijn festivalact om tot datgene waar de Bretoenen zo goed in zijn: de Fest-Noz. Heerlijke plaat, die de luisteraar die er toen niet bij was, zichzelf doet beloven dat daar dringend wat moet aan gedaan worden. Heerlijke, feestelijke plaat !

(Dani Heyvaert)